Ακατάτακτο σε είδη και κατηγορίες, το "Δυο χρόνια στην Κόλαση" είναι μια προσωπική, φιλοσοφική καταβύθιση στα έγκατα της ύπαρξης, ένα πολιτικό μανιφέστο, ένα ημερολόγιο καραντίνας λογοτεχνικά και φιλοσοφικά άρτια καμωμένο, ένα χρονολόγιο εξομολογητικού χαρακτήρα με αλήθειες που ενοχλούν και συγκλονίζουν τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, ανεξαρτήτως τάξης, φύλου, προτιμήσεων και πεποιθήσεων. Ένα συνταρακτικό κείμενο που αστράφτει μέσα στο σκοτάδι και στον βυθό του, που συνομιλεί, ορατά κι αόρατα, με το "Μια εποχή στην Κόλαση" του Ρεμπώ, με διακειμενικές αναφορές, με λέξεις και σκέψεις που κόβουν σαν λάμες ξυραφιού, με βλέμμα ευθύβολο στα πράγματα, δια χειρός και βάθους ψυχής του Φώτη Θαλασσινού ο οποίος, από την πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα το 2004 με την τρομερή συλλογή διηγημάτων "Ο Θάνατος του Κόμη του Λωτρεαμόν", εντυπωσίασε με το απαράμιλλο ύφος του και τη δημιουργία ενός αλλόκοτου λογοτεχνικού σύμπαντος για να ακολουθήσει τρία χρόνια αργότερα, το 2007, η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του "Λούπα" (αμφότερα από τις εκδόσεις Καστανιώτη) που κυριολεκτικά μάγεψε το αναγνωστικό κοινό με το "παιχνίδι" μεταξύ ωμού ρεαλισμού και ρομαντικού συμβολισμού και με ήρωες του περιθωρίου, ερωτικούς και ερωτεύσιμους. Απο 'κεί και πέρα, τα υπόλοιπα αξιόλογα έργα του Θαλασσινού (νουβέλες, μυθιστορήματα, διηγήματα και χρονογραφήματα) κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Οδός Πανός.
Μεταξύ του νησιού της Κω και Αθήνας παλιότερα, ο Κώος Θαλασσινός μόνιμα πια στην Κω, εκδίδει τα έργα του ιδιωτικά όπως ακριβώς και το πολύ πρόσφατο "Δυο χρόνια στην Κόλαση" που αποτελείται από κολασμένες, τρυφερές και αιχμηρές σκέψεις για γεγονότα και συναισθήματα που τραμπαλίζονται μεταξύ φωτός και σκοταδιού. 103 κεφάλαια / παράγραφοι χωρίς ημερομηνίες, αποσπάσματα ημερολογιακού και λογοτεχνικού λόγου και φιλοσοφικού στοχασμού με γλώσσα αξιοθαύμαστη και εναλλαγές λυρισμού, αισθαντικότητας και ωμότητας, στα οποία περιγράφεται η περίοδος της πανδημίας και η "φυλάκιση" του συγγραφέα στο νησί, στο σπίτι, σε ένα σώμα και σε μια ψυχή που διψούν, πεινούν, εκρήγνυνται, πέφτουν σε λήθαργο για να πεταχτούν πάλι θεριευμένα σαν άγρια άνθη πάνω στην πέτρα και να σταθούν αγέρωχα μπροστά στον γενικό μαρασμό και στην απειλητική συνθήκη που βιώσαμε και μεταμόρφωσε τον κόσμο μέσα μας και γύρω μας.
Ο Φώτης Θαλασσινός ανήκει στην κατηγορία των δημιουργών που δεν διστάζει να υψώσει το ανάστημά του, δεν κρύβει και δεν κρύβεται. Η σεξουαλική του ταυτότητα, η χρόνια μάχη του με τους δαίμονες της κατάθλιψης, οι αδιέξοδοι κι ανεκπλήρωτοι πόθοι, η μοναξιά, η αίσθηση του ανεκπλήρωτου, η αυτο-περιθωριοποίηση, ο φόβος και ο ρατσισμός των άλλων απέναντι σε κάθε είδους διαφορετικότητα, η σιωπηλή πάλη με τους "δεσμοφύλακες", το πατρικό σπίτι στο νησί -σπίτι τάφος και καταφύγιο απ' τα τέρατα του έξω κόσμου, η οικογένεια - θηλιά που προκαλεί ασφυξία και αγκαλιά που χαρίζει οξυγόνο σε μια καρδιά σπασμένη, όλα στο φως ειπωμένα και φανερά, άλλοτε σαν ήρεμη λυτρωτική βροχή κι άλλοτε σαν αέρας που λυσσομανά, παρασέρνει και γκρεμίζει χρυσούς πύργους που φτιάχτηκαν εκ του προχείρου σε ένδειξη νοικοκυροσύνης και επίπλαστης ευμάρειας.
Αυτό συμβαίνει και στο "Δυο χρόνια στην Κόλαση". Το προσωπικό σκαλίζει και αναλύει το συλλογικό, η πρώτη αφηγηματική φωνή του συναισθήματος και της ορμής συνοδεύεται από μια δεύτερη φωνή, της λογικής και της εγκράτειας. Ο αφηγητής επιστρέφει στην Κω και από την ασφάλεια και τη φυλακή του σπιτιού του γίνεται παρατηρητής του εαυτού του και του κόσμου -που σαν πλάνο ξαφνικά παγώνει στην οθόνη- και καταγράφει / περιγράφει το απρόσμενο "χτύπημα" του Covid, τον εγκλεισμό, την αναστολή της ζωής και των σχεδίων παράλληλα με την προετοιμασία και την αναμενόμενη δημοσίευση του νέου του βιβλίου "Περιπλανώμενος - Ο μονόλογος ενός συγγραφέα", που κυκλοφόρησε το 2020 εν μέσω καραντίνας και ξεκίνησε το ταξίδι του σαν κεράκι αναμένο από χέρι σε χέρι, σιγά σιγά. Και τα αντικρουόμενα συναισθήματα του συγγραφέα: από τη μια η απόγνωση και το έρεβος του πρωτόγνωρου εγκλεισμού κι από την άλλη η χαρά της δημιουργίας και διαδρομής του νέου του έργου. Και η φαρμακερή αμηχανία να βρίσκεται (ο ίδιος και ο καθένας μας) φυλακισμένος και ολομόναχος με σύμμμαχο κι εχθρό τον εαυτό του, με τα μέλη -τριαντάφυλλα με τοξικά πέταλα- της οικογένειάς του σε ένα βουβό σπίτι, σε μια κλειστή κοινωνία με κλειστά σπίτια και μαγαζιά και κλειδωμένες ψυχές.
Το νέο lockdown και οι ατελείωτες ώρες κενού και μοναξιάς χωρίς επαφή παρά μονάχα μέσω μιας οθόνης και σκόρπιων αναμνήσεων, η αναζήτηση ηδονής μέσω της τέχνης και του πορνό του διαδικτύου, οι λέξεις και οι σκέψεις μετέωρες και η γραφή σωσίβιο στον απέραντο ωκεανό της απομόνωσης.
Ο φόβος του θανάτου, η κατάθλιψη σαν φωτιά που την ποτίζουν με λάδι, η παρουσία και η απουσία έμπνευσης, οι νεκροί -οι άδικα νεκροί- και οι ζωντανοί, η καθημερινότητα με τ' αμέτρητα τσιγάρα, η θάλασσα και τα γαλάζια μαλλιά, η εξόρυξη των λέξεων και η ανασκαφή ερειπίων μνήμης σωμάτων σε σμίξιμο.
Η επιθυμία επιστροφής στην Αθήνα μακριά απ΄το νεκρό τοπίο του νησιού, η αναμονή για την άρση των μέτρων και για επιστροφή σε μια κάποια κανονικότητα και η απελπισία με την παράταση του lockdown. Ο φόβος για το άγνωστο σαν αγύρτης εχθρός που περιμένει στη γωνία να επιτεθεί σε κάθε φεγγοβόλημα ανάσας. Η θέα απ΄το παράθυρο στα όσα έγιναν και δεν έγιναν κι ίσως δεν γίνουν. Οι δύσκολες νύχτες, οι γκρίζες μέρες, η παγωνιά που επικρατεί κυρίως στο εσωτερικό οικοδόμημα, στο σπίτι της ψυχής. Ο Ρεμπώ, ο Λωτρεαμόν, η Κατερίνα Γώγου, η Ζυράννα Ζατέλη, ο Γιώργος Χρονάς είναι οι νοεροί σύντροφοι μέσα στην απομόνωση, οι προσωπικές πυγολαμπίδες της νύχτας του συγγραφέα που ξημερώνει στη σκέψη της ζωής και της ελευθερίας της Αθήνας. Εγκλεισμού παράταση και ο χρόνος που διαστέλλεται, η πίστη που δυναμώνει σαν φωτιά και καίει μονάχη σε ξεχασμένο βράχο και οι αναφορές στις νομοθεσίες για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Η τρυφερή πλευρά των ανθρώπων, των φίλων, του σκύλου Ντίας, της ελπίδας που πάντα βρίσκει ένα τρόπο να στείλει ένα δείγμα ηλιαχτίδας. Ο υπέροχος τοξικός κόσμος μας. Ο Θεός, οι άγγελοι και οι δαίμονες, οι πολλές διαφορετικές ζωές σαν πολλαπλά στρώματα δέρματος σε ένα σώμα. Και σχόλια για κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα, για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για τις ταξικές διακρίσεις και τους τοπικούς άγραφους νόμους στην Κω και στην κάθε επαρχία, για την τέχνη και τη λογοτεχνία και τα παρασκήνιά τους, για τα μέτρα αντιμετώπισης του ιού.
Γροθιά στο στομάχι η δυνατή καταρρακτώδης αφήγηση του Θαλασσινού που μας κάνει συμπρωταγωνιστές και μάρτυρες της διετούς προσωπικής του κόλασης για να θυμηθούμε και να αναμετρηθούμε με ό,τι βιώσαμε όλοι στη δική μας, μικρή ή μεγάλη, κόλαση από την αρχή της πανδημίας και κατά την εξέλιξή της. Βιωματική αφήγηση με καταγγελτικό ύφος που κινείται πάνω σε λιμνάζοντα νερά κι άξαφνα μετακινείται παραληρώντας μέσα στον ανεμοστρόβιλο της αλήθειας.
Ενοχικός κι απενοχοποιημένος, λυρικός και τολμηρός, αντισυμβατικός και έξω απ' το σύστημα, ο ξεχωριστός συγγραφέας Φώτης Θαλασσινός, εν μέσω καραντίνας, δημιούργησε ένα φλογερό / φλεγόμενο κείμενο μέσα από το οποίο αποκαλύπτει κι αποκαλύπτεται, επικοινωνεί τον πόνο του και τον στέλνει να συναντήσει τον κοινό ανθρώπινο πόνο ζητώντας κατανόηση κι ένα βλέμμα που θα εκπέμπει λίγο απ΄το χαμένο φως της ανθρωπότητας.
Εκδόσεις www.fotisthalassinos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου