Κάποτε, "οι δρόμοι στις πόλεις ήταν φωτισμένοι...υπήρχαν δέντρα, δάση....". Έπειτα, " πολλές θεωρίες υπήρξαν ανώφελες: ο μαρξισμός δεν έφτασε ποτέ στον κομμουνισμό, η ψυχανάλυση δεν αντιμετώπισε ποτέ το οιδιπόδειο σύμπλεγμα...".
Ο Μεγάλος Σεισμός, οι Πόλεμοι, μια Μεγάλη Οντολογική Κρίση, ένας Φονικός Ιός, ο Υπερπληθυσμός και η Αδιαφορία, κατέστρεψαν την ανθρωπότητα.
Οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στους δρόμους, έπεφταν σαν φύλλα ξερά στη μολυσμένη γη, σάπιζαν, εξαϋλώνονταν.
Μια μακρινή φωνή ακούστηκε να διαλαλεί το Κάλεσμα για τη σωτηρία των ζωντανών.
Ο Μπελαρμέν, αφηγητής της ιστορίας, ακολουθεί το Κάλεσμα και φτάνει στην Αθήνα.
2086, το τέλος του κόσμου: στην Ακρόπολη, το ύστατο καταφύγιο των εναπομείναντων με τους τσακισμένους βίους, ο Μπελαρμέν συναντά τον Γιώργο, τις δίδυμες Άλμπα και Σιέρα και τον υπεραιωνόβιο σοφό με το παρανόμι Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Εκεί, στον καταυλισμό κάτω απ' τον Παρθενώνα, ρουφάνε με δίψα το παρόν, την κάθε μέρα περιμένοντας το τέλος.
Ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ κουβαλάει πάντα μαζί του το μοναδικό πεζογραφικό έργο του Γερμανού ποιητή Friedrich Hölderlin "Υπερίων ή ο ερημίτης στην Ελλάδα", ως οδηγό αναμνήσεων ή/και οδηγό για την πορεία της ανθρωπότητας.
Ο Σαίξπηρ διαβάζει ή αποστηθίζει αποσπάσματα από το σπουδαίο επιστολικό μυθιστόρημα κάτω από τον μολυσμένο ουράνιο θόλο της Αττικής. Τα δύο έργα, του Amigorena και του Hölderlin συνομιλούν μεταξύ τους διαρκώς.
Ο Μπελαρμέν αντιμετωπίζει στωικά τους θανάτους των φίλων του. Όταν πεθαίνει και ο Σαίξπηρ, μένει ολομόναχος. Τρέχει φωνάζοντας τη μοναξιά του, γράφοντας τα Τελευταία του λόγια και γνωρίζοντας πως είναι πια ο τελευταίος και μόνος ζωντανός στον πλανήτη. Ατενίζει την ομορφιά ενός ρόδου, την ομορφιά της θάλασσας, την μαγεία της έναστρης νύχτας.
Πιο μόνος από ποτέ, κάνεις άνθρωπος δεν υπήρξε τόσο μόνος!
Ώσπου ακούγεται ένας καλπασμός και ξεπροβάλλει εμπρός του ένας Κένταυρος. Εμβόλιμο πλάνο από το ομώνυμο διήγημα του Maurice de Guerin, σύμβολο μιας νέας ροής στην εξέλιξη του κόσμου που θα κάνει μια νέα αρχή μετά το Τέλος.
Αλληγορικό, φιλοσοφικό, βαθιά πολιτικό το "Τα τελευταία μου λόγια", φοράει τον μανδύα μιας δυστοπίας σκοτεινής.
Γραμμένο σε μια σπαρακτικά απλή γλώσσα γεμάτη υπαινιγμούς, χωρισμένο σε μικρά κεφάλαια, το αριστούργημα του Αργεντινού Amigorena, διαβάζεται απνευστί και προκαλεί έντονα συναισθήματα.
Εισαγωγή και έξοχη μετάφραση από την Τιτίκα Δημητρούλια.
Εκδόσεις Gutenberg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου