Από τις εξέχουσες περιπτώσεις πεζογράφων της νέας γενιάς ο Θανάσης Σταμούλης, με προσωπική ταυτότητα, ψυχή και μόχθο πίσω από την τέχνη της γραφής του, συνδυάζει εξαιρετικά τον πεζό λόγο με την ποίηση, τον στοχασμό, το εξομολογητικό ύφος, τις εναλλαγές μαγικού και ωμού ρεαλισμού και την αλήθεια για τον κόσμο που μας περιβάλλει και τον άλλο κόσμο, τον μέσα μας, που μας απορροφά, μας ταλανίζει, γίνεται ορμητικό ποτάμι και μας παρασύρει και ξεβράζει τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας σε θάλασσες οικείες και ανοίκειες,
Σε μια θάλασσα μνήμης μάς μεταφέρει ο ξεχωριστός συγγραφέας, μια θάλασσα που έχει ηχώ, στροβιλίζεται και θυμίζει όσα δεν μπορούν να λησμονηθούν γιατί μέσα τους κυλά αίμα και αποτελούν κομμάτια αυτοπροσωπογραφίας.
Η νουβέλα "η ηχώ των πουλιών" αφορά τον θάνατο του πατέρα του συγγραφέα - αφηγητή και την αναμέτρησή του με το πριν και το μετά της απώλειας, την μεταξύ τους σχέση, τις ομοιότητες, τις διαφορές και τις σιωπές που συχνά αποκάλυπταν περισσότερα απ' όσα τα λόγια. Ο αφηγητής, με γλώσσα βαθιά ποιητική που σιγοκαίει σαν κάρβουνο, μέσα από μια μη γραμμική - θαυμάσιας σύλληψης - εξιστόρηση κάνει βήματα στον χρόνο και στον δεσμό αίματος, πότε σταθερά πάνω σε ομιχλώδη άσφαλτο και πότε ασταθή, τρεκλίζοντας πάνω σε κινούμενη άμμο. Τα πρόσωπα είναι διάφανα ενώ ξεκινά η εσωτερική συναρμολόγηση των θραυσμάτων ζωής, απ' την αρχή.
Η μνήμη, η οδύνη και η συγχώρεση δηλώνουν την παρουσία τους σ' αυτό το χτίσιμο του κόσμου, του εαυτού, της εικόνας άλλοτε σε έναν έρημο δρόμο κι άλλοτε στο μπαλκόνι του πατρικού σπιτιού με τα κλουβιά των καναρινιών, με τα σημειωματάρια και τα σπινθηρίζοντα γραφόμενά τους. Η ηχώ των πουλιών είναι μνήμη και φανερώνει όσα δεν φανέρωσε ποτέ ο πατέρας, μονάχα σχεδιασμένα στους κρυφούς του χάρτες.
Σώμα κι ατμός με περιφραγμένη σκέψη, η πατρική φιγούρα τριγυρίζει μέσα στην πόλη με τον φόβο να την ακολουθεί κατά πόδας. Παρουσία ντυμένη την απουσία, και οι θολές εικόνες ξεθάβουν συναισθήματα, σαν γυμνά καλώδια κάτω από χώμα βρεγμένο.
Τα πουλιά σωπαίνουν και φτάνει μόνο μια ανάγνωση αποσπασμάτων από τα σημειωματάρια για να γεννήσει ξέσπασμα μελωδιών. Οι στοχασμοί του αφηγητή δένουν αρμονικά με στοχασμούς των Maurice Blanchot, Herta Muller, T. S. Eliot, ανάβουν φώτα στις ερεβώδεις νύχτες αγρύπνιας και φέγγουν στους αρμούς της αλήθειας. Η ύπαρξη υποσημειώσεων ενώνεται με τις φωνές, τους ήχους, τις ξεχασμένες επιθυμίες και τα απομεινάρια θησαυρών μιας ζωής ασχημάτιστης.
Μια ολιγοσέλιδη νουβέλα τρυφερά σπαρακτική για όσα βγήκαν απ΄ τον ύπνο, ξύπνησαν ξαφνικά μπροστά στον θάνατο και μπήκαν σε μάχη με τις σουγιαδιές των λέξεων, τις σιωπές και τις συλλογές ονείρων. Απόλυτα επιτυχημένη ισορροπία πεζού λόγου, βιώματος, στοχασμού και ποίησης πάνω στο τεντωμένο σχοινί της ανθρώπινης συνθήκης.
Λογοτεχνία αξιώσεων, λογοτεχνία σαν φως στο σύμπαν. Με την υπογραφή του Θανάση Σταμούλη, που με τα σύνεργα της γραφής του σκάβει, σκαλίζει, λειαίνει κοφτερά σημεία και μετατρέπει τον θρήνο σε δημιουργία, αξιοπρέπεια, σε ηχώ ησυχίας που ακτινοβολεί.
Εκδόσεις Ποταμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου