Μιχάλης Κλεάνθης, Να δω τι βλέπεις

Ένα είναι
Εμείς το σπάμε σε κομμάτια
για να το χωρέσουμε
                              (σελ. 25)

Ο Μιχάλης Κλεάνθης είναι ένας εξαιρετικός μουσικοσυνθέτης, ερμηνευτής και καθηγητής φωνητικής, με τρία προσωπικά άλμπουμ στο ενεργητικό του, με συμμετοχές σε σημαντικές δισκογραφικές δουλειές και με ζωντανές εμφανίσεις από εκείνες που δεν ξεχνιούνται καθώς το ήθος και η ευγένειά του σε συνδυασμό με τις υπέροχες ερμηνείες του, "ζωγραφίζουν" μια δεύτερη καρδιά πλάι στην καρδιά των μουσικόφιλων και ακροατών που τον ακολουθούν. Ενώ ασχολείται με την ποίηση εδώ και αρκετά χρόνια, - κι αυτό αποδεικνύεται στη στιχουργική του - ήταν το 2020 που γνωρίσαμε επίσημα την ποιητική του ιδιότητα, όταν από τις εκδόσεις Δρόμων εκδόθηκε η πρώτη ποιητική του συλλογή υπό τον τίτλο "Χείλη στο μέτωπο" που μας συγκίνησε με την τρυφερότητα και την εντιμότητά της. Εκεί, όλη η μουσικότητα και το βίωμα του τραγουδοποιού και ανθρώπου έδωσαν τη θέση τους σε υποδειγματική ποίηση που συγχωνεύει εντός της τον πεζό λόγο. Πυρετικά πεζοποιήματα για τη ζωή και τον θάνατο, για τη "νύχτα" της ψυχής και της ανθρώπινης περιπέτειας.

Στην εκπνοή του 2022, ο Μιχάλης Κλεάνθης επέστρεψε με τη νέα του, δεύτερη, ποιητική συλλογή που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εντευκτηρίου. Τίτλος της, "Να δω τι βλέπεις" και περιλαμβάνει 33 ποιήματα / πεζοποιήματα μικρής, πολύ μικρής έκτασης - κάποια, μορφολογικά θυμίζουν χαϊκού - της μιας ανάσας , άρα με πυκνότητα και οικονομία λόγου και νοήματος που σε δεύτερη ανάγνωση, το υπόστρωμά τους μετακινείται και φανερώνει ολοκληρωμένες ιστορίες με παλμό και με τεράστια εικονοπλαστική και συναισθηματική δύναμη.  Εδώ, η ελπίδα περιμένει στην άκρη μιας άδειας πλατείας. Το παρελθόν κρατά τρυφερά απ' το χέρι το παρόν και πορεύεται μαζί του προς την αποδοχή και τη συμφιλίωση γιατί παρόν χωρίς παρελθόν δεν έχει νόημα, δεν έχει σχήμα, είναι ένα σώμα χωρίς καρδιά και μνήμη. Και αυτή η μνήμη είναι που κάνει τα μικρά πεζοποιήματα του Κλεάνθη να λάμπουν σαν βροχή αστεριών στην ανομβρία των καιρών μας.

Τα ποιήματα της συλλογής - μικρά θαύματα, σαν άνθη πάνω στην πέτρα - διαβάζονται ως μια ιστορία ενηλικίωσης του ποιητή / αφηγητή / υποκειμένου αλλά και του καθενός μας. Εδώ η λύπη δεν ξεχνά κανέναν. Γοητευτική μες στη σκοτεινιά της, έρχεται και προσπερνά αφήνοντας πίσω της σημάδι και δείχνει μονοπάτι προς μια γέφυρα κι ένα μαχαίρι. Κι εκείνο το χρυσόψαρο είναι η πρώτη ένδειξη και ο πρώτος μονόλογος για τ' αναπόφευκτο που γίνεται δάσος με πεύκα στις σελίδες παιδικών αναγνωσμάτων. Κι εκείνη η αυλή, που πάνω της χτίστηκαν όνειρα γύρω από απλωμένα σεντόνια και γλάστρες με γεράνι και βασιλικό, μετατρέπει το σύμπαν σε ναυάγιο στον βυθό της αντιπαροχής. Η μνήμη δεν είναι αρκετή στον καινούργιο κόσμο: όλα θυμίζουν κάτι από τις ρίζες του χθες αλλά δεν έχουν φωνή, δεν έχουν ήχο και μυρωδιά κι όλα φωλιάζουν παγωμένα στο πατρικό στήθος να βρούν παρηγοριά κι απάγκιο. Ένα ακόμα γράμμα, ανάμεσα σε τόσα άλλα, προς μια φίλη μήπως και βρεί η καρδιά γαλήνη μέσα απ' τη γραφή, μήπως μικρύνουν οι αποστάσεις κι εξαγνιστεί ο φόβος.

Τα όνειρα δεν έχουν όνομα. Στα όνειρά του, ο ποιητής είναι ένας άλλος, ένας ξένος, ανάμεσα σε πρόσωπα που τον αγάπησαν. Κι ο χρόνος περιμένει να τον ταξιδέψει σε μια μεγάλη βόλτα.

Παρόντες συνομιλητές / εξομολογητές του, ο Μιχάλης Κατσαρός κι ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

Η είσοδος στην πύλη της ενηλικίωσης: το ένα που σπάμε σε κομμάτια, το επίσημο δείπνο, το τελευταίο σπίρτο, οι ανέκφραστες λέξεις που φοβούνται να πάρουν σχήμα, τα ποιήματα που δεν χρειάζονται φως για να διαβαστούν παρά μονάχα ημίφως. Η επιστροφή λίγο πριν το τέλος του κόσμου. Η ανάγκη να βγούν στον ήλιο όσα έμειναν κρυμμένα. Η μνήμη - φωτιά πίσω απ' τα βλέφαρα. Το λάμδα, η παραδοχή, η υπόσχεση, η προδοσία ενός τρέμουλου, η παρουσία πλάι στον ύπνο, η βόλτα στο φως της μέρας και στη ζωή που είναι εδώ όπως είναι κερνώντας αποδοχή στα όσα έφερε και όσα πήρε πίσω, στη γλύκα και στην πίκρα της.

Αισθαντική ποίηση σαν αισθαντική μελωδία με πρόσωπα και εικόνες που χάνονται και επιστρέφουν μέσω της οδού της μνήμης, για να μιλήσουν, να γίνουν τραγούδι - γιατρικό για πληγές, ενοχές, απώλειες, συντροφιά στην αντοχή, στην απαντοχή, στα όνειρα που δεν παλιώνουν, στην επιθυμία που πατάει γερά σε επόμενο σκαλοπάτι και ανεβαίνει πιο ψηλά απ' τη ζωή να δει τι βλέπουμε.

Με εκλεπτυσμένη γλωσσική χάρη, με θαυμαστό λάξευμα του λόγου, με συνέπεια και ευλάβεια στην ποιητική του τέχνη, ο Μιχάλης Κλεάνθης με την δεύτερη ποιητική του συλλογή κάνει ένα επόμενο σταθερό και ηχηρά γοητευτικό βήμα στα εκδοτικά ποιητικά μας πράγματα και μας προσφέρει τα αντίδωρα του κόσμου του, όπου νότες, στίχοι, παρελθόν, παρόν και ποίηση συνυφαίνονται και μας τραγουδούν για τις ζωές μας, τις νίκες μας, τις ήττες μας, για την καρδιά μας.

 

                               
Εκδόσεις  Εντευκτηρίου