Πρωτοεμφανιζόμενος στην ελληνική πεζογραφία ο Αλέξανδρος Διαμαντής, αλλά ήδη γνωστός και επιτυχημένος - παρά το νεαρό της ηλικίας του - στους θεατρικούς κύκλους ως ένας από τους πιο εμπνευσμένους και ταλαντούχους σκηνοθέτες της νέας γενιάς. Έχοντας καταπιαστεί με μεγάλες θεατρικές προκλήσεις και με απαιτητικά κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας, διασκεύασε και σκηνοθέτησε επάξια - χωρίς μοντερνισμούς και ανατροπές - έργα όπως "Θαυμαστός καινούργιος κόσμος" του Ά. Χάξλεϋ, "Κοριολανός" του Σαίξπηρ, "Βέρθερος" του Γκαίτε και "Δον Ζουάν" του Μολιέρου, στο Θέατρο Σημείο ενώ στον ίδιο χώρο έχει επιμεληθεί εικαστικές εκθέσεις. Με σπουδές στη θεωρία και Ιστορία της Τέχνης στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και μεταπτυχιακό στις Πολιτισμικές και Κινηματογραφικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο Διαμαντής έκανε την πρώτη του συγγραφική απόπειρα με την παρούσα νουβέλα, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Με μια φρέσκια, νευρώδη γλώσσα, ο Αλέξανδρος Διαμαντής τοποθετεί την ιστορία του σε μια μέρα και μια νύχτα του Σεπτέμβρη του 2012, χρονικό διάστημα μικρό αλλά επαρκές για το απότομο συναπάντημα των πρωταγωνιστών του με την ενηλικίωση. Ο Νίκος και ο Θεοδόσης είναι δυο νεαροί στο τέλος της εφηβείας τους, φίλοι από τα παιδικά τους χρόνια, συμφοιτητές πλέον και συγκάτοικοι σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Η ζωή τους είναι ένα παιχνίδι έτσι όπως οι ίδιοι το εφηύραν για τους εαυτούς τους, με δικούς τους νόμους και κανόνες. Ξοδεύουν το χρόνο τους αλόγιστα, πίνουν, κάνουν χρήση ναρκωτικών, ζούν για τη νύχτα γιατί η αδιαφορία της μέρας τους τρομάζει, διάγουν άγριο βίο ρουφώντας κάθε σταγόνα πραγματικότητας και φαντασίας, κάνουν σχεδιαγράμματα ονείρων με σύντομη ημερομηνία λήξης γιατί αμέσως περνάνε στα επόμενα, σχεδόν διαρκώς υπό την επήρεια μέθης και ουσιών νιώθουν πολύ μικροί σε έναν πολύ μεγάλο κόσμο και αδιαφορούν για τη συλλογική ζωή και μοίρα. Καίνε τα λεπτά, τις στιγμές, τις ώρες, το παρελθόν και το παρόν τους γυρεύοντας ένα μέλλον μέσα στη θολούρα ενός τρελού κόσμου και μιας δυσάρεστης καθημερινότητας. Μαζί με τα πρόσωπα που τους περιβάλλουν, στέκονται αμήχανοι μπροστά στην αμήχανη πραγματικότητα και η νύχτα είναι γι' αυτούς ένας ανεμοστρόβιλος αισθήσεων και σχεδίων. Είναι και οι δυο ερωτευμένοι με τη Δέσποινα, ένα κορίτσι στην ηλικία τους που ανταποκρίνεται στα αισθήματα και των δυο συντηρώντας μια κατάσταση αλληλεξάρτησης, ένα τρίγωνο σε σχήμα ερήμου.
Η μέρα του Σεπτέμβρη είναι ολόκληρη μια διαδικασία προετοιμασίας για ένα νυχτερινό πάρτι σε φιλικό τους σπίτι που ουσιαστικά θα κρίνει το ζήτημα σχέσης Νίκου, Θεοδόση και Δέσποινας.
Κι έρχεται η νύχτα. Το πάρτι στο απομονωμένο σπίτι έχει ξεκινήσει. Ο Θεοδόσης συναντά τη Λήδα, ο Νίκος γνωρίζει την Κιάρα, μέσα σε εκκωφαντικές μουσικές και με το αλκοόλ να ρέει άφθονο. Η Δέσποινα τριγυρίζει, παρατηρεί, χάνεται, επανεμφανίζεται. Μιλάει στον Θεοδόση για το Νησί της με φωνή πότε σαν γαλάζιος ουρανός και πότε σαν καταιγίδα. Σκαρώνει το παιχνίδι της και μοιάζει να το απολαμβάνει, κορίτσι στα 18 και ταυτόχρονα femme fatale, στη διάρκεια μιας νύχτας από εκείνες τις νύχτες που όλα μπορούν να συμβούν, που όλα τινάζονται στον αέρα και ξαναρχίζουν απ' την αρχή, σε νέα βάση. Ο Θεοδόσης στην ίδια νύχτα, εξόριστος πρίγκιπας, με βλέμμα στραμμένο προς το μεθυσμένο και μεθυστικό φως, προς τα μάτια - λίμνες του Νίκου και τα μάτια - γκρεμούς της Δέσποινας.
Ο Νίκος αποφεύγει την Κιάρα γιατί αναζητά τη Δέσποινα και η Δέσποινα αποφεύγει τον Νίκο ώσπου τελικά τον συναντά κάτω από ένα φεγγάρι - ηφαίστειο, για μια τελευταία φορά. Οι τρείς τους, αθώοι που βαφτίζονται ελεύθεροι ένοχοι.
Λίγο πριν το ξημέρωμα, οι δυο νεαροί φεύγουν με το αυτοκίνητο με κατεύθυνση το Σούνιο μεταξύ παγερών παύσεων, συλλογισμών, εκκρεμοτήτων και ερωτημάτων, ώσπου φτάνουν στον Ναό του Ποσειδώνα με τη θάλασσα να τους προκαλεί κάτω από το γκρεμό. Μια βουτιά στα κρύα νερά και η μέρα ξυπνά και τους τραγουδά λύσεις και λόγια για τη ζωή, την αρχή και το τέλος, για φόβους και ξημέρωμα ελπίδας για τη θάλασσα που ταξιδεύει και τους ταξιδεύει.
Ο Αλέξανδρος Διαμαντής έγραψε μια εξαιρετική νουβέλα με κινηματογραφικά στοιχεία και έντονες εικόνες και, ως σκηνοθέτης, επέλεξε τα κατάλληλα πλάνα για να αποτυπώσει την παραμικρή ρωγμή στις κινήσεις και στα πρόσωπα των ηρώων του. Κυρίως όμως, δημιούργησε μια νουβέλα υπαινικτική, με δεύτερα στρώματα ανάγνωσης, για τη γενιά των δεκαοχτάρηδων που τερμάτισαν την εφηβεία τους στη διάρκεια της κρίσης και είδαν τα πρώτα τους όνειρα να θρυμματίζονται και στη συνέχεια, πανικόβλητοι, βρέθηκαν να χτίζουν ό,τι γκρεμίστηκε και να γκρεμίζουν ό,τι χτίστηκε. Και, πυρετικά και με πάθος, έψαχναν μιαν άκρη να φτιάξουν καινούργια όνειρα, να φύγουν από μισοερειπωμένους δρόμους προς αναζήτηση μιας φωτεινής οδού.
Ήδη με επιτυχία στον χώρο του θεάτρου, ο Αλέξανδρος Διαμαντής με το "Ας φύγουμε λοιπόν" - τίτλος που προέρχεται από στίχους του T. S. Eliot - αποτελεί μια πολλά υποσχόμενη παρουσία στο χώρο της ελληνικής πεζογραφίας.
Εκδόσεις Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου