Πρωτοεμφανιζόμενη στην ελληνική πεζογραφία, η Τατιάνα Κίρχοφ συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό με μια αξιοζήλευτη συλλογή διηγημάτων. Γραμμένα σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση κυρίως, και με ήρωες που ξεγυμνώνουν την ψυχή τους σε ένα καθρέφτη, σε μια φυσική ή φανταστική παρουσία, αποκαλύπτουν όσα κρατούσαν για χρόνια κλειδωμένα στα συρτάρια των σωμάτων και των προσωπικών τους διαδρομών.
Η "Ει, ψιτ" ή ,αλλιώς, Ανώνυμη, εξομολογείται τους παιδικούς φόβους της, την υποταγή της, τις σπουδές της στην Αθήνα που μετατρέπονται σε εσωτερικό πανικό, την απόφασή της να κυνηγήσει το όνειρό της και από Ανώνυμη να γίνει Ιουλιέτα, Πουκ, Ιφιγένεια, Πυλάδης.
Η σημασία και η μαχαιριά του να είναι κανείς δεύτερος σε όλα, επιτυχημένος αλλά λίγος, δέντρο ανθισμένο στη σκιά των άλλων.
Η εξομολόγηση ενός παππού προς το νεκρό εγγόνι του και η ικεσία για συγχώρεση.
Η μαμά που δεν αντέχει τις δυσκολίες και εγκαταλείπει την οικογένειά της, μετακομίζοντας στο απέναντι γειτονικό σπίτι, απόφαση και αφήγηση από τα χείλη του νεκρού της γιου που ταξιδεύει ήσυχα και ανεξάρτητα, σαν δελφίνι.
Η αρρώστια της αρρωστοφοβίας και το σύνδρομο του γονιού που γίνεται μεταδοτικός ιός στο παιδί του.
Μια μοναχική βόλτα, ανήμερα Χριστούγεννα, στο έρημο κέντρο: Ιπποκράτους, Ασκληπιού, Χαριλάου Τρικούπη. Και η βουτιά σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν κάνει κακό σε κανέναν.
Ένα παιχνίδι με ζάρια και πόρτες για αποφάσεις, κατευθύνσεις, αξίες, λάθη, για μια χαμένη παρτίδα.
Μια μέθοδος αναπόλησης κι ένα ρολόι με σταματημένους δείκτες, ενθύμιο ενός χεριού που έδινε, φρόντιζε, χάιδευε, γαλήνευε, λογάριαζε, σημείωνε κι έγινε χέρι που δεν θυμόταν πια να κρατήσει ένα πιρούνι φαγητού.
Μια πικρή εξομολόγηση για τους ρόλους που μας δίνουν οι άλλοι, όπως θέλουν, όπως τους συμφέρει.
Η κατάδυση ενός συνταξιούχου καθηγητή στο βυθό της άνοιας όπου παρελθόν και παρόν γίνονται φυσαλίδες.
Και μια ιστορία για ένα χωρισμό που αλλοιώνει τον έρωτα που προηγήθηκε.
Έντεκα ιστορίες, έντεκα φωνές ανθρώπων που μας μοιάζουν ή που είναι κομμάτι του καλά κρυμμένου εαυτού μας. Φόβοι, αγωνίες, μοναξιές που στήνουν παιχνίδι με άλλες μοναξιές και όνειρα που στριμώχτηκαν σε ένα συρτάρι, έγιναν αριστοτεχνικά διηγήματα από την νεαρότατη και πολλά πολλά υποσχόμενη Τατιάνα Κίρχοφ.
Η εξομολόγηση ενός παππού προς το νεκρό εγγόνι του και η ικεσία για συγχώρεση.
Η μαμά που δεν αντέχει τις δυσκολίες και εγκαταλείπει την οικογένειά της, μετακομίζοντας στο απέναντι γειτονικό σπίτι, απόφαση και αφήγηση από τα χείλη του νεκρού της γιου που ταξιδεύει ήσυχα και ανεξάρτητα, σαν δελφίνι.
Η αρρώστια της αρρωστοφοβίας και το σύνδρομο του γονιού που γίνεται μεταδοτικός ιός στο παιδί του.
Μια μοναχική βόλτα, ανήμερα Χριστούγεννα, στο έρημο κέντρο: Ιπποκράτους, Ασκληπιού, Χαριλάου Τρικούπη. Και η βουτιά σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν κάνει κακό σε κανέναν.
Ένα παιχνίδι με ζάρια και πόρτες για αποφάσεις, κατευθύνσεις, αξίες, λάθη, για μια χαμένη παρτίδα.
Μια μέθοδος αναπόλησης κι ένα ρολόι με σταματημένους δείκτες, ενθύμιο ενός χεριού που έδινε, φρόντιζε, χάιδευε, γαλήνευε, λογάριαζε, σημείωνε κι έγινε χέρι που δεν θυμόταν πια να κρατήσει ένα πιρούνι φαγητού.
Μια πικρή εξομολόγηση για τους ρόλους που μας δίνουν οι άλλοι, όπως θέλουν, όπως τους συμφέρει.
Η κατάδυση ενός συνταξιούχου καθηγητή στο βυθό της άνοιας όπου παρελθόν και παρόν γίνονται φυσαλίδες.
Και μια ιστορία για ένα χωρισμό που αλλοιώνει τον έρωτα που προηγήθηκε.
Έντεκα ιστορίες, έντεκα φωνές ανθρώπων που μας μοιάζουν ή που είναι κομμάτι του καλά κρυμμένου εαυτού μας. Φόβοι, αγωνίες, μοναξιές που στήνουν παιχνίδι με άλλες μοναξιές και όνειρα που στριμώχτηκαν σε ένα συρτάρι, έγιναν αριστοτεχνικά διηγήματα από την νεαρότατη και πολλά πολλά υποσχόμενη Τατιάνα Κίρχοφ.
Εκδόσεις Πόλις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου