Μια πολυεπίπεδη νουβέλα που αξίζει προσοχής και ανάγνωσης, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις το περασμένο φθινόπωρο και σύντομα ξεχώρισε για την θεματολογία της, την θαυμάσια οικονομία λόγου και την αρτιότητα της γραφής της Νάσιας Διονυσίου.
Κεντρικό θέμα, ένα σχεδόν άγνωστο κομμάτι Ιστορίας έως σήμερα στο ευρύ κοινό: τα βρετανικά στρατόπεδα κράτησης Εβραίων προσφύγων στην Αμμόχωστο - επιζώντων από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης - , λίγο μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου και πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Εν έτει 1947, ένας Κύπριος δημοσιογράφος περιηγείται στα camps, στους Κάμπους όπως ονομάστηκαν, παρατηρεί τα ανθρώπινα ερείπια και τον αγώνα τους να αποκτήσουν ξανά σώμα και σθένος, ακούει τις μαρτυρίες τους, ανασυνθέτει τους βίους τους στο πριν, στο τώρα και στο μετά. Οι αφηγήσεις των προσφύγων, η ελπίδα τους που σιγοκαίει σαν άσβεστη μικρή φλόγα, οι συνθήκες διαβίωσής τους, το ξερίζωμά τους, ο γκρεμός της ψυχής τους, η πάλη τους για αναρρίχηση στο φως, τα αμέτρητα "γιατί" και τα "πως" για το Κακό που συντάραξε τη ζωή τους και ολόκληρη την ανθρωπότητα, το γεγονός ότι ο "κάποιος" έγινε "κανένας", ένα νούμερο χαραγμένο στο χέρι. Άνθρωποι διαλυμένοι με τα κομμάτια τους σε διαδικασία συναρμολόγησης, με το βλέμμα έξω απ' το οτιδήποτε. Όλα αυτά συγκλονίζουν τον δημοσιογράφο, μπαίνουν στα όνειρά του. Κι ανάμεσά τους, ένας περιπλανώμενος με παλτό, μια ανδρική φιγούρα που μονολογεί και οι φλογισμένες λέξεις του σχηματίζουν τη "Φούγκα του θανάτου", απέναντι σε μια θάλασσα ανεξάντλητη.
Τρεις παράλληλες ιστορίες μπαίνουν σαν ιντερλούδια ανάμεσα στις ημερολογιακές καταγραφές: Μια ηλικιωμένη αγρότισσα κρύβει στο σπίτι της έναν αιχμάλωτο. Μια Εβραία της Θεσσαλονίκης, μέσω ενός παλιού σεφαραδίτικου τραγουδιού, μνημονεύει τους νεκρούς της και αντικρίζει το Θεό, στη θάλασσα. Ένας οδηγός τάνκερ, Μεγάλη Παρασκευή, βγάζει με το όχημά του μια βόλτα στον Παράδεισο μερικά παιδιά των Κάμπων. Σώματα που γυρεύουν ρίζα, αγκαλιά και μια χούφτα χώμα να δέσουν τα θεμέλια της νέας γης κι αρχής. Κι ο άντρας με το παλτό σκάβει με τα δάχτυλά του το χώμα του κάμπου μέχρι να "πρασινίσει ο κόσμος" γιατί "είναι καιρός"! Ο κάμπος, πλάσματα μαζί που υπερασπίζονται τ' ανυπεράσπιστα. Ο κάμπος, ελπίδα, πίστη και όνειρα κόντρα στη φρίκη της μνήμης.
Μια εξαιρετικά δυνατή νουβέλα τεκμηρίωσης, βαθιά οικουμενική και συγκλονιστικά ανθρώπινη από μια συγγραφέα που ήδη εδραιώθηκε επιτυχώς στα ελληνικά γράμματα.
Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου