Μια ξεχωριστή μορφή των γερμανικών γραμμάτων ο Βολφ Βόντρατσεκ, ποιητής, πεζογράφος και δοκιμιογράφος κι εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής του , σύσταση, πρόταση και ευχάριστη έκπληξη των εκδόσεων αντίποδες λίγο πριν την εκπνοή του 2021. Γιατί αυτό το μικρής έκτασης και μεγάλης σπουδαιότητας κείμενο έχει ήδη προκαλέσει αίσθηση λόγω της φόρμας του, της λυρικότητας και της διάχυτης μελαγχολίας του.
Στη σύγχρονη Βιέννη, ένας συγγραφέας συναντά τυχαία σε ένα café έναν ηλικιωμένο πρώην φημισμένο Ρώσο πιανίστα και μεταξύ τους αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη φιλία. Σε μια σειρά συναντήσεών τους, ο πρώην μουσικός αφηγείται σπαράγματα της ζωής και της καριέρας του, οι λέξεις του σαν χείμαρρος και οι μνήμες του σε ανεμοστρόβιλο ακροβατούν πάνω σε αόρατα πλήκτρα. Ο παράξενος κύριος Σουβόριν είναι ένας άνθρωπος μοναχικός και μόνος, βιώνει την απώλεια της συζύγου του και τη δική του σωματική φθορά. Δεν παίζει πιάνο πια, νιώθει τα χέρια του αδέξια και ξένα. Διέκοψε την καριέρα του γιατί το χειροκρότημα του κοινού τού προκαλούσε αποστροφή και τρόμο. Η μνήμη του τον προδίδει, οι σκέψεις του συχνά λοξοδρομούν, η αφήγηση του πότε στα ρωσικά και πότε στα γερμανικά είναι παραληρηματική διαδρομή ανάμεσα σε δύο πατρίδες. Νιώθει ότι ο θάνατος τον παρακολουθεί στενά και, εμμονικά σχεδόν, μιλάει για να κρατήσει τις μνήμες μακριά από τη λήθη και να παραμείνει ζωντανός μέσω αυτών. Μιλάει για τα παιδικά του χρόνια στο Λένινγκραντ, για τη σύζυγό του, τους συναδέλφους του, τις τεχνικές, για την ελευθερία και την ομορφιά της μουσικής, για τον θάνατο και την αθανασία. Αποτίει φόρο τιμής σε αγαπημένους του συνθέτες, αφηγείται τα όνειρά του σαν νότες μιας άγριας συμφωνίας για τη ζωή και τα χρόνια πάνω και κάτω από τη σκηνή, με απόχρωση κόκκινης κατάρρευσης. Η ρίζα του, ένα ρώσικο ορθόδοξο παρεκκλήσι σε σχήμα μουντζούρας σε πίνακα ζωγραφικής. Ένας πρώην καλλιτέχνης στη δύση του, με απώλεια λόγου ύπαρξης και αναζήτηση αυτού.
Οι δρόμοι των δύο αντρών χωρίζουν για λίγο και η ιστορία τελειώνει σχεδόν όπως άρχισε, αλλά με μια ευτυχία σε αδύναμη εισπνοή. Μεθυστικό, θλιβερό, ποιητικό και ανθρώπινο μυθιστόρημα, μια ελεγεία για το πέρασμα του χρόνου και το δώρο της μουσικής. Θαυμάσια μετάφραση από την Ελίζα Παναγιωτάτου.
Εκδόσεις αντίποδες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου