Ο Υγκ Βιαν, συντετριμμένος από τον πρόωρο θάνατο της συζύγου του, μετακομίζει στην Μπρυζ, μια νεκρή πόλη με ατμόσφαιρα που συνάδει απόλυτα με τη θλίψη και το βαρύ πένθος του. Η Μπρυζ είναι η πόλη που ενσαρκώνει τη νοσταλγία του κι εκείνος, ένας περιπλανώμενος, σπαρακτικά θλιμμένος, μέσα στην ομίχλη και τους λαβυρίνθους της. Ένας άνθρωπος σκιά, που κινείται πλάι στα νερά των καναλιών και γύρω από καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν την ασύλληπτη οδύνη του, κινείται έξω από γοτθικά κτίρια και εντός καθεδρικών ναών με τις αναμνήσεις σαν βαριές αλυσίδες στα πόδια του.
Ό,τι έχει απομείνει από την νεκρή σύζυγό του είναι η πλεξούδα της, αντικείμενο ιερό - ψυχή του σπιτιού του, που αργότερα θα μετατραπεί σε αντικείμενο ασφυξίας.
Ο Υγκ διαβάζει λίγο, καπνίζει πολύ, ονειροπολεί διαρκώς και κολυμπά μόνιμα σε βυθό μνήμης γύρω από τα πορτρέτα της νεκρής. Στο πλευρό του, η Μπαρμπ, η πιστή του οικονόμος, σιωπηλή, θρησκόληπτη, μάρτυρας του πένθους και των μελλούμενων. Ένα βράδυ, βγαίνοντας από την εκκλησία της Νοτρ-Νταμ, ο Υγκ αντικρίζει μια γυναίκα, πιστό αντίγραφο της γυναίκας του. Την ακολουθεί για μέρες, μαθαίνει την ταυτότητά της: Τζέιν Σκοτ, χορεύτρια. Και στη συνέχεια, υποκατάστατο της νεκρής.
Ο Υγκ μπαίνει σε μια δίνη νοσηρού ερωτικού πάθους μαζί της.
Ώσπου η νεκρή πόλη γίνεται δικαστής, ώσπου τα είδωλα παύουν να θυμίζουν το ένα το άλλο. Η έννοια της αμαρτίας αναδύεται στην επιφάνεια του νερού δίπλα στο ψυχοράγισμα ενός κύκνου.
Κορυφαίο κείμενο του συμβολισμού, ποιητικό ψυχογράφημα μιας πόλης τυλιγμένης σε μια απόκοσμη αχλή. Ένα σύντομο συνταρακτικό μυθιστόρημα-μελέτη πάνω στο πένθος και την αυταπάτη του έρωτα.
Επίμετρο και μετάφραση άθλος της Ιωάννας Αβραμίδου. Αντί επιμέτρου, δύο ποιήματα για την Μπρυζ, ένα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε και ένα του Στέφαν Τσβάιχ, και ακολουθούν φωτογραφίες τοπίων και μνημείων που αποτελούν το σκηνικό αυτής της αριστουργηματικής νουβέλας.
Εκδόσεις Σαιξπηρικόν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου