Η Άννα Ζέγκερς, Γερμανοεβραία συγγραφέας, κομμουνίστρια και αγωνίστρια για την διατήρηση μνήμης, έγραψε αυτή τη συνταρακτική νουβέλα όντας εξόριστη στο Μεξικό το 1943. Η φωνή και το σώμα της περιφέρονται κάτω από τον καυτό ήλιο, από το μικρό χωριό της εξορίας της σε μια ερημιά. Πίσω από ένα ερημικό σπίτι, ένας λευκός τοίχος, ένας κήπος με πυκνή βλάστηση κι ύστερα ο ήχος μιας τραμπάλας, παιδικές φωνές, το άκουσμα του ονόματος της αφηγήτριας όπως κάποτε, παλιά.
Πρόσωπα και μνήμες σε αναγέννηση, σαν σε παραίσθηση οι τόποι της παιδικής ηλικίας ζωντανεύουν. Οι δεκαπέντε συμμαθήτριες και φίλες της Άννας-Νέττυ σαν άνθη που ξεπετάγονται στο πρώτο ξύπνημα της άνοιξης. Τα γέλια τους, η αθωότητα, οι πλεξούδες τους (που έχουν συμβολικό χαρακτήρα μιας και αποτελούν αναφορά στο Ολοκαύτωμα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης), τα πρώτα τους σκιρτήματα με τα αγόρια σε μια σχολική εκδρομή στον Ρήνο. Κι εκεί ακριβώς, μπαίνουν σκοτεινά εμβόλιμα πλάνα, η προδοσία και ο τρόμος που ήρθαν αργότερα. Δύο κόσμοι σε πλήρη σύγκρουση, οι ειδυλλιακές εικόνες του παρελθόντος και η βιαιότητα του μετά. Σ' εκείνη την εκδρομή, η δασκάλα-συνοδός είχε ζητήσει από την Άννα να γράψει μια έκθεση με θέμα την εκδρομή. Και η Άννα το έκανε έπειτα από χρόνια, αρνούμενη να παραδοθεί στο χρόνο, θέλοντας να δαμάσει το ρεύμα του.
Η παραληρηματική νευρώδης και, παράλληλα, λυρική γραφή της Ζέγκερς είναι αγώνας ενάντια στη λήθη, είναι ένας φόρος τιμής στη συντριβή της νιότης και σε ό,τι αντιστάθηκε και χάθηκε.
Μια νουβέλα μελέτη για το ατομικό και συλλογικό τραύμα και του αγώνα για επιβίωση.
Εισαγωγή της Christa Wolf και επίμετρο με συνέντευξη του Pierre Radvanyi, γιου της Άννας Ζέγκερς.
Εξαίρετη μετάφραση από τον Γιώργο Δεπάστα.
Εκδόσεις Άγρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου