Κοινές συνισταμένες στις δυο μέχρι σήμερα ποιητικές συλλογές της Κορίνας Καλούδη - η πρώτη, υπό τον τίτλο "Και βέβαια τους φοβάμαι", εκδόσεις Περισπωμένη, 2020 και η δεύτερη παρούσα συλλογή "Χρειάστηκε να κλέψω" που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα από τον ίδιο εκδοτικό οίκο - είναι η θαυμαστή οικονομία έκφρασης, τα λιτά και γεμάτα φλόγας φως εκφραστικά μέσα, η ικανότητα της Καλούδη να αφηγείται ολοκληρωμένες ιστορίες μέσα σε δυο προτάσεις/στίχους και, κυρίως, η παραδοχή της αλήθειας, του φόβου, των ανομολόγητων συναισθημάτων, των φωτεινών στιγμών, της μνήμης, της κλοπής αναμνήσεων, κειμηλίων ζωής δανεικής που μετατρέπεται σε οικεία, σώμα στο σώμα, μέτωπο στο μέτωπο, για να μπορεί να αντέξει η καρδιά στον καιρό και σε όσα φέρνει και παίρνει στο πέρασμά του.
Ποίηση έντιμη, βαθιά, ειλικρινής, εξομολογητική, χαμηλόφωνη, συχνά με εκείνη την εκκωφαντική σιωπή που σκεπάζει θλίψη, θυμό, απογοήτευση, μικρές άχνες αρχαίας χαράς. Ποίηση με μέτρο, ισορροπία, ωριμότητα, ακριβό απόσταγμα εικόνων, καλοζυγισμένο λόγο, περιεκτικό, ακαριαίο ακριβώς επειδή μεταφέρει εμπειρία, βίωμα και ζωή ζώσα.
Η Καλούδη, έχοντας δημοσιεύσει δείγματα του ποιητικού της θησαυρού σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά, έκανε επίσημα την εμφάνισή της στο εκδοτικό στερέωμα δυο χρόνια πριν με το "Και βέβαια τους φοβάμαι" τρυφερά, ευγενικά και δυναμικά και δυο χρόνια έπειτα επιστρέφει ακόμα πιο δυναμικά αλλά με την ίδια τρυφερότητα και ευγένεια σαν ρούχα εκλεκτής ποιότητας σε ένα σώμα που μοναχικά τρέμει από παλιό συγκρατημένο θυμό, που βρίσκει δρόμο και πατήματα να εκδηλωθεί, να καρπίσουν οι λέξεις του να βρουν στόχο σε κοινούς δικούς μας παλιούς συγκρατημένους θυμούς, να ανταμώσουν, να συμπορευτούν, να συναντήσουν το Θεό , να πιστέψουν σ' ένα θαύμα, να κοιτούν στα ήρεμα νερά μιας λίμνης περιμένοντας να βγει στην επιφάνεια το πρόσωπο που κρύψαμε απ' τους άλλους και από εμάς τους ίδιους.
Η ποιήτρια / αφηγήτρια χρειάστηκε να κλέψει ίσα για να έχει κάτι, διεκδικώντας χαμένα κεκτημένα. Μιλάει για Εκείνη απ' την οποία ήθελε πάντα να ξεφεύγει και για Εκείνον που επινόησε. Δίνει στον εαυτό της την ψευδαίσθηση οτι τα βήματα του φευγιού είναι μονάχα συστολές στο ξύλινο πάτωμα. Μεταμορφώνεται σε πλάσμα εύθραυστο που χωράει σε μια ανθρώπινη παλάμη και ατενίζει από μακριά ένα καλοκαίρι κι ένα ποδήλατο κρυμμένα κάτω από ένα καπέλο. Συμφιλιώνεται με το "επικίνδυνο" ενώ το φεγγάρι καλό και ήσυχο ένας φωτισμένος δίσκος που σκορπάει τα ασημένια του νερά στο δρόμο, εκεί που ένα τσούρμο παιδιών μέσα στην πλατεία σαν πεταλούδες με άγνοια για τη θερμοκρασία του φωτός. Οι λέξεις της ποιήτριας μεταξύ βυθού και επιφάνειας, άγρια κύματα κόντρα στις μορφές και τις σκιές, κόντρα στα όπλα που την σημαδεύουν, κόντρα στη θλίψη των σπιτιών. Κάνει τα πρώτα της ανηφορικά βήματα, περιπλανιέται, ακούει μια μουσική, ένα τραγούδι από χείλη αγαπημένα και συναντά την Πύλη. Δυο εκ των σαράντα ενός ποιημάτων είναι μικρές αναφορές / εμπνεύσεις από τις θρυλικές ταινίες "Αναπαράσταση" και "Το βλέμμα του Οδυσσέα" του σπουδαίου μας Θόδωρου Αγγελόπουλου και εκεί η Καλούδη πραγματικά "κεντάει" με τις λέξεις της και δημιουργεί αισθαντικές αστραπιαίες ταινίες μικρού μήκους μέσα από τα πλάνα του ποιητή της εικόνας.
Κλοπή αναγκαία για λίγες στιγμές, για ένα τραγούδι, για την υπεράσπιση της μνήμης που σαν μέλι και σαν φαρμάκι μαζί, στάζει ανάμεσα στις σταγόνες μιας ήσυχης βροχής πάνω στο θαμπό τζάμι του χρόνου, πάνω απ' τη στέγη ενός λυπημένου σπιτιού. Μιας ευλογημένης βροχής λέξεων που χτίζουν το καταφύγιο της ακριβής ποίησης της Κορίνας Καλούδη.
Εκδόσεις Περισπωμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου