Δευτέρα 1 Ιουνίου 2020

Cloé Mehdi, Τίποτε δεν χάνεται

Cloé Mehdi, Τίποτε δεν χάνεται

 
Νύχτα Δεκέμβρη, δεκαπέντε χρόνια πριν, σε μια μικρή συνοικία σε προάστιο του Παρισιού, ο δεκαπεντάχρονος Σαΐντ πέφτει νεκρός από χέρι ένστολου κατά τη διάρκεια επεισοδίων και αστυνομικού ελέγχου. Κι έπειτα, ένα γκράφιτι και συνθήματα για δικαιοσύνη ζωγραφίζονται στον τοίχο για τη διατήρηση της μνήμης. Και σβήνονται, για να μην στριφογυρίζει η λήθη στον ύπνο της, για να μη γίνει η σιωπή κραυγή. 
 
Κάποιοι δεν ξέχασαν ποτέ...
 
Ένα παιδί πέθανε άδικα και ακολούθησε ένα ντόμινο καταστάσεων ενώ ο αστυνομικός αθωώθηκε με το πρόσχημα της ακούσιας χρήσης βίας που προκάλεσε τον θάνατο του Σαΐντ άνευ προμελέτης. Κομμάτια ενός πολυσύνθετου παζλ που ο εντεκάχρονος ήρωας του μυθιστορήματος, Ματιά, ισλαμικής καταγωγής, προσπαθεί να συναρμολογήσει, προκειμένου να καταλάβει γιατί η οικογένειά του διαλύθηκε και ζει τώρα ως κηδεμονευόμενος με μια άλλη: αυτή του νεαρού Ζε, που κάνει εξέγερση μέσω της ποίησης και των λέξεων, και της αυτοκτονικής Γκαμπριέλ.
 
Ο μικρός Ματιά είναι ωριμότερος του κανονικού, δεν τον αγγίζει η βρωμιά του κόσμου αφού το τείχος του είναι απόρθητο! Μονάχα που έρχονται εκείνες οι δύσκολες νύχτες με τα αναπάντητα γιατί, με τις σκιές που του πλακώνουν το στήθος, με τον φόβο της τρέλας, με μια θολή εικόνα ενός σώματος που αιωρείται, με θολά θραύσματα από ματωμένες φλέβες και με την απουσία που σαν γυαλί σκίζει το δέρμα και την ψυχή του.
 
Ένας κόσμος πάνω σε τεντωμένο σχοινί κι από κάτω, άβυσσος. Ο κόσμος μέσα από τα μάτια του Ματιά.
 
Ένα εντεκάχρονο παιδί στην ορχήστρα σαν ήρωας αρχαίου δράματος...μονολογεί, θέτει ερωτήματα, αναλύει, τρέμει, δακρύζει. Και ένα ένα τα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας παίρνουν θέση δίπλα του, πίσω του, ως Χορός, και η αφήγησή τους ξετυλίγει το μπερδεμένο κουβάρι.
 
Σφιχτοδεμένη πλοκή και ανατροπές.
 
Η γραφή της νεαρότατης Cloé Mehdi είναι νυστέρι που σκάβει βαθιά και θίγει καυτά ζητήματα: οικογένεια σε δυσλειτουργία, ψυχική ασθένεια, κατάχρηση εξουσίας, εγκλήματα χωρίς τιμωρία, αθώο αίμα που ζητά δικαίωση και προσπάθεια ένταξης και ισορροπίας σε ένα αρρωστημένο κοινωνικό περιβάλλον.
 
Δικαίως πολυβραβευμένο αυτό το σπαρακτικό μυθιστόρημα που είναι ουσιαστικά ένα ψυχογράφημα, ένα μανιφέστο, ένα ουρλιαχτό ενάντια στην αστυνομική βία και την κοινωνική ανισότητα.
 
Θαυμάσια μετάφραση από τον Γιάννη Καυκιά.
 
Ένα από τα ωραιότερα δείγματα γραφής της σύγχρονης γαλλόφωνης πεζογραφίας που εξέδωσαν και μας χάρισαν οι εκδόσεις Πόλις.
 
 
Μετάφραση: Γιάννης Καυκιάς 
Εκδόσεις Πόλις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου