Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020

Max Porter, Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά

Max Porter, Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Αυτό είναι το αριστουργηματικό ντεμπούτο του Max Porter που έκανε αίσθηση άμα τη εμφανίσει του και του χάρισε σημαντικά βραβεία, μεταξύ αυτών και το International Dylan Thomas Prize.
 
Κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις, το φθινόπωρο του 2018, σε θαυμάσια μετάφραση της Ιωάννας Αβραμίδου και τάραξε τα ύδατα της βιβλιοπαραγωγής φέρνοντας νέα πνοή σε ύφος και γλώσσα.
 
Πρόκειται για ένα μείγμα νουβέλας, αφηγηματικής ποίησης, δοκιμίου περί απώλειας, θεατρικού έργου και πολυφωνικού μύθου.
 
Στο μικροσκόπιο ο Μπαμπάς και τα δύο του Αγόρια. Μετά τον ξαφνικο θάνατο της Μαμάς, ζουν σε μια θλίψη μεγάλων διαστάσεων, μια θλίψη αφηρημένη και οικεία. Ο Μπαμπάς έχει το βλέμμα και τη συμπεριφορά κάποιου που αιωρείται, δεν μπορεί να ξεσπάσει, δεν μπορεί να θρηνήσει, δεν μπορεί να γκρινιάξει για μια απουσία μπροστά στα Αγόρια του. Δουλεύει με κόπο ένα βιβλίο αφιέρωμα στον Τεντ Χιούζ. Ένα βράδυ, χτυπάει την πόρτα τους το Κοράκι, εισβάλλει στο σπίτι και ορκίζεται ότι θα μείνει εκεί για όσο διάστημα το έχουν ανάγκη. Το Μαύρο Πουλί γίνεται Σύντροφος, Θεραπευτής, Παρακινητής και Διασκεδαστής για την μονογονεϊκή οικογένεια.
 
Το Κοράκι, ήρωας-δημιούργημα στην ποίηση του Τεντ Χιούζ που "συνελλήφθη" μετά την αυτοκτονία της Σύλβια Πλαθ. Κι ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, το Κοράκι, ήρωας-δημιούργημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, όπου εμφανίζεται ξαφνικά και συνομιλεί με τον συντετριμμένο εραστή που θρηνεί την απώλεια της αγαπημένης του.
 
Έτσι κι εδώ, το Κοράκι επισκέπτεται την βυθισμένη στην οδύνη οικογένεια και συνομιλεί, διδάσκει, εξισορροπεί, συντροφεύει.
 
Οι μνήμες ζωντανεύουν, οι εναλλασσόμενες αφηγήσεις τρεμοπαίζουν σαν κεράκια στο σκοτάδι. Ώσπου το σκοτάδι υποχωρεί σταδιακά, γεννιούνται μικρές ηλιαχτίδες, το βαρύ πένθος μετατρέπεται σε τρυφερή ανάμνηση, σε ουρλιαχτό στον άνεμο, σ' ένα "Σ' ΑΓΑΠΩ", σε ένα "φράγμα από γέλια και φωνές" των δύο Αγοριών.
 
Και η θλίψη μεταμορφώνεται σε στάχτη στον άνεμο, σε ένα σμήνος πουλιών με φτερά ανοιχτά που πετάνε ψηλά, όλο και πιο ψηλά, ώσπου γίνονται μια κηλίδα στον γκρίζο ορίζοντα.
 
Ένα βιβλίο με φτερά. Ένας στοχασμός για το δίπολο Σκοτάδι - Φως, μια μελέτη για τη ζωή και τον θάνατο, για την δύναμη των λέξεων.


Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου
Εκδόσεις Πόλις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου