Δημήτρης Αγγελής, Πάντα βρέχει στο κεφάλι του σκύλου

 

"....Ακόμα κι αν έρθεις τώρα κάτω απ' τον ίσκιο του φάρου και μου πείς όχι ξανά, ακόμα και τότε εγώ, ως το τέλος του κόσμου για σένα
θα καίγομαι."
 

Ήχος βροχής, ήχος λυγμού ενός σκύλου που εκλιπαρεί για ένα χάδι, ήχος βρύσης που στάζει αργά κι η ηχώ του τρομάζει  το απέραντα άδειο σπίτι, ήχος δακρύων που σχηματίζουν θάλασσα και στεναγμού που σχηματίζει στην άχνα του το περίγραμμα του έρημου κόσμου μετά τον χωρισμό, την εγκατάλειψη εντός της απουσίας. Είναι ο ήχος της πιο πρόσφατης ποιητικής συλλογής του Δημήτρη Αγγελή, ποιητή πολυβραβευμένου, διδάκτορος Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διευθυντή του περιοδικού "Φρέαρ" ο οποίος επέστρεψε με το νέο καρπό της ποιητικής του σοδειάς: ένα θαυμαστό δείγμα νεοελληνικής πηγαίας, μεστής ποίησης που ισορροπεί επιτυχώς μεταξύ ρεαλισμού, υπερρεαλισμού και συμβολισμού. Και εδώ, όπως και σε προηγούμενη ποιητική του δουλειά - "Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου", 2015, εκδόσεις Πόλις - κοινός παρονομαστής είναι το υγρό στοιχείο - δάκρυα, στην παλιότερη συλλογή και βροχή, στην τωρινή - και η παρουσία ζώων στον τίτλο αλλά και στην πορεία της αφήγησης. Ο σκύλος του Αγγελή γίνεται μάρτυρας, παρατηρητής και καθρέφτης της φωνής και της ψυχής του αφηγητή / ποιητή. (Τα ζώα, έτσι κι αλλιώς, στη ζωή και στη λογοτεχνία αντικατοπτρίζουν στοιχεία του ανθρώπινου ψυχισμού).
 

Ο Αγγελής, με καλοδουλεμένα εκφραστικά μέσα, υφαίνει ένα γοητευτικό θλιμμένο βροχερό τοπίο όπου το ποιητικό εγώ μετακινείται μέσα στην εξέλιξη των ποιημάτων αλλάζοντας πρόσωπο και ηλικία. Μπαινοβγαίνει στο χρόνο και στις μνήμες άλλοτε ως παιδί κι άλλοτε ως άντρας ώριμος, βαθιά ερωτευμένος που βιώνει την εγκατάλειψη, ικετεύει - με λυπημένα μάτια σκύλου - τον έρωτα να επιστρέψει καθώς ο πόνος είναι αβάσταχτος, καθώς έρχεται αντιμέτωπος με την απόρριψη, την ήττα, τη μοναξιά των πραγμάτων και των αντικειμένων γύρω του και την προσωπική του αιματηρή μοναξιά. Γυαλίζει το παράσημο της μεγάλης αγάπης που έμεινε σαν ανάμνηση ζωντανή μέσα του, κάνει είσοδο σε πίνακες, σε φωτογραφίες, σε κήπους, σε παραλίες. Πενθεί μόνος έξω απ΄ την κλειστή πύλη του παραδείσου, σαν σκύλος πιστός ατάιστος που περιμένει ένα άνοιγμα της πόρτας, να δει την αγαπημένη φιγούρα να επιστρέφει να του δώσει ξανά νόημα. Σκύλος κάτω απ΄ τη βροχή που ατενίζει το ηλιόλουστο τοπίο του φωτός και του έρωτα σε ορίζοντα χιλιάδες άστρα μακριά.
 

Ο ουρανός βαρύς, η βροχή που πέφτει πληγώνει τον ποιητή που είναι σαν "υπέρλαμπρο ναυάγιο στην ομίχλη", που  κινείται αδέξια στην εξορία σαν "μετανάστης που ξεβράστηκε σε άγνωστη χώρα", χάνοντας την αίσθηση του χρόνου.
 

Τις νύχτες ονειρεύεται όνειρα που ακυρώνονται το ξημέρωμα, το τετελεσμένο απαιτεί παραδοχή - ποιος συμφιλιώνεται με το τέλος; - , τα κοινά παλιά μονοπάτια δεν έχουν - δεν χρειάζονται - πια φως και ο ποιητής / αφηγητής επιστρέφει στην ασφάλεια της παιδικής του ηλικίας, στις μυρωδιές, στην αφή, στα μυστικά και στις πληγές. Γίνεται ο Καρυωτάκης στα Κιούρκα, ανάμεσα σε μηλιές και πικρολέμονα, πριν το θάνατο. Γίνεται τίγρη  στη ρίζα μιας φοινικιάς και από ' κει μεταφέρεται στη Χώρα του Ποτέ να ονειρεύεται τους άλιωτους πάγους της Ανταρκτικής, τα δέντρα πριν γίνουν στάχτη και τη μνήμη πριν γίνει ληγμένο όνομα ουσιαστικό. Απαριθμεί τις δώδεκα πληγές του στη Λιουμπλιάνα με χιόνι και χωρίς χιόνι. Κι ύστερα ταξιδεύει με τ' άλογα του Ταρκόφσκι προς την αθωότητα. Μπαίνει σε ταινίες: Ρουμπλιώφ - Σολάρις - Στάλκερ, σε ένα υπόλοιπο νύχτας που το τηλέφωνο εξακολουθεί να παραμένει βουβό. Και μετατρέπεται ολόκληρος σε μια Θυσία, σε ένα παρανάλωμα μετά από μια ακόμα άρνηση.
 

Έργο τέχνης το "Πάντα βρέχει στο κεφάλι του σκύλου", διάχυτο βιώματος και επινόησης, συνειρμών, στοχασμών, διακειμενικών αναφορών, ρυθμού, καρδιάς, μοναξιάς, προσευχών, ρηγμάτων, κλυδωνισμών, αιτίων του κάθε αναπόφευκτου πόνου και χωρισμού, της θανάσιμης ατομικής και συλλογικής ερημιάς.

 

Ποίηση εξομολογητική, υπαρξιακή, γεμάτη συναίσθημα που ανθίζει και ευωδιάζει σε ένα κόσμο χωρίς συναίσθημα παραδομένο στις οθόνες και στους έρωτες δευτερολέπτων. Ποίηση αληθινή, η ποίηση του Δημήτρη Αγγελή, συνομιλεί με το γνήσιο του έρωτα που δεν νοθεύεται, την οδύνη του χωρισμού / αποχωρισμού, με τις τέχνες (κινηματογράφο, μουσική, ζωγραφική), με την ομορφιά των τοπιών, της βροχής, των πληγών, με τα λάθη / πάθη τ' ανθρώπινα τα προσωπικά τα καθολικά.

 

Είκοσι εννέα ποιήματα χωρισμένα σε τέσσερις ενότητες γεμάτες λέξεις, θάλασσες, υποσχέσεις, νύχτες, παράθυρα κλειστά και αναμονή φωτός, καλοσύνης, αγάπης.
 

Δεν μπορεί να μη γίνει αναφορά στο εμπνευσμένο έργο του εξωφύλλου δια χειρός του Κώστα Σιαφάκα, για τις δυο πλευρές της ζωής και των συναισθημάτων.

 

Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ