Η Σαμάντα Σβέμπλιν, γεννημένη στο Μπουένος Άιρες, είναι αναμφισβήτητα μια ξεχωριστή δυνατή νέα φωνή της λατινοαμερικάνικης πεζογραφίας. Με εμφανείς επιρροές από τον Φ. Κάφκα, τον Ρ. Κάρβερ και τον Χ. Κορτάσαρ στα επτά αυτά αριστοτεχνικά διηγήματα της παρούσας συλλογής, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, η Σβέμπλιν παρουσιάζει έναν κόσμο οικείο και ανοίκειο μαζί. Συνδυάζοντας τον ωμό ρεαλισμό με μερικές δόσεις φαντασίας, καταφέρνει να δημιουργήσει ιστορίες που κάτι μας θυμίζουν και που, στην ουσία, αποφεύγουμε να θυμηθούμε πλήρως, γιατί οι τυχόν ομοιότητες και οι παρόμοιες συνθήκες, ερμητικά κλεισμένες στα πιο απομακρυσμένα σημεία της σκέψης μας προκαλούν πανικό!
Ανθρώπινα τραύματα, οικογενειακοί δεσμοί, μη ελεγχόμενα άγχη, εμμονές, παρερμηνείες όσων λέγονται, μνημόσυνο όσων μένουν ανείπωτα, κοινές και ξεχωριστές μοναξιές, φόβος προσωρινής ή μόνιμης απώλειας εαυτού. Η Σβέμπλιν βάζει τα παραπάνω θέματα στο μικροσκόπιο, τα ερευνά κι έπειτα, με απόλυτη φυσικότητα, αφηγείται ιστορίες νοσηρές, σκοτεινά κωμικές και φωτεινά λυπητερές. Τα επτά σπίτια είναι κενά κανονικότητας, ετοιμόρροπα μέσα στο τραύμα και τη σιωπή τους, ασφυκτικά φορτωμένα με αντικείμενα και έπιπλα που ουρλιάζουν. Οι ήρωες της Σβέμπλιν περιπλανιούνται μέσα στα σπίτια τους αμήχανοι, βουβοί, παραιτημένοι, τρομαγμένοι από καθετί παράταιρο. Τριγυρίζουν σε δρόμους και λεωφόρους, εισβάλλουν σε ξένα σπίτια για να κλέψουν ένα θραύσμα ζωής δανεικής, μπαίνουν σε καταστήματα, νοσοκομεία, ανελκυστήρες μοναχικοί οδοιπόροι σε μια εναλλακτική πραγματικότητα. Γλιστρούν σε ρωγμές και σε πηγάδια της ύπαρξής τους, παρουσιάζουν αστάθεια στη σκέψη, στο βάδισμα, στο συναίσθημα, στον χρόνο, στον χώρο, στην πίστη τους. Χάνουν τα ίχνη τους ψάχνοντας μια ταυτότητα που έχει προ πολλού λήξει, ζουν ανάμεσα σε σημειώσεις, λίστες και υπενθυμίσεις, γίνονται φυγάδες, γίνονται σώματα που χωράνε σε 40 τ.μ, συναντούν τους σωσίες τους, συναντούν ανθρώπους ξένους αλλά όχι αποξενωμένους. Σε ένα χάρτη ψάχνουν να βρουν τη θέση τους γιατί τα πράγματα συμβαίνουν όταν κάτι δεν είναι στη θέση του. Τα πράγματα και οι λέξεις απομακρύνονται όταν νυχτώνει στις ψυχές και αφήνουν πίσω τους επιτάχυνση καρδιάς, λήθη και σπηλαιώδη ανάσα.
Η Έφη Γιαννοπούλου μετέφερε θαυμάσια στη γλώσσα μας όλες τις δονήσεις, την ένταση και το αλληγορικό στοιχείο της γραφής της Σβέμπλιν.
(Διεθνές λογοτεχνικό βραβείο Ribera del Duero)
Εκδόσεις Πατάκη
Εκδόσεις Πατάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου